Wat mij bijbleef: compassie met de dokter

De volgende patiënte wacht al op mij. Ik neem de lift naar de begane grond, naar de spoedeisende hulp. Daar zit een jonge vrouw met buikpijn op me te wachten, samen met haar moeder.

Als ik binnenkom, bied ik mijn excuses aan.
‘Sorry dat jullie zo lang moesten wachten, er was een spoedgeval dat eerst mijn aandacht nodig had.’
‘Geeft niks,’ zegt haar moeder. ‘Hopelijk was het voor iets leuks.’

Bijna ben ik verrast door haar begrip.

Ze hebben midden in de nacht lang moeten wachten, en ik maak soms andere reacties mee.
‘Nee, helaas,’ zeg ik. ‘Het was een ernstige situatie.’

Ik vervolg meteen: ‘Waarmee kan ik jullie helpen?’

We bespreken de buikpijn en andere klachten. Ik onderzoek haar, stel gerust: het is gelukkig niets ernstigs. Ze stellen nog wat vragen, die ik rustig beantwoord. Terwijl ik praat, zie ik hoe ze allebei zichtbaar ontspannen. Het geeft me een gevoel van voldoening — precies wat ik nodig had, na die heftige casus van net.

Dankbaar nemen het meisje en haar moeder afscheid. En als ik de gang afloop, voel ik me een beetje geheeld.
Niet alleen omdat ik haar kon helpen, maar vooral door de compassie die zij mij toonden. Omdat ik me op dat moment, ondanks alles, ook even als mens gezien voelde.

Als ik terugkom op de verloskamers, geeft de gynaecoloog mij een schouderklopje: ‘gaat het, Laurine?’. ‘Fijn dat je meteen naar de spoedeisende hulp bent gegaan.’ ‘Ja, dat vind ik ook’, antwoord ik.